การศึกษานี้มุ่งเน้นพัฒนาแนวคิดการนำวัสดุกลุ่มแคลเซียมซิลิเกตซีเมนต์มาใช้เป็นวัสดุบูรณะโพรงฟันในกลุ่มผู้ป่วยที่มีความเสี่ยงในการเกิดรอยโรคฟันผุบริเวณคอฟัน โดยสนใจศึกษาประสิทธิภาพในการคืนกลับแร่ธาตุของวัสดุ มีวัตถุประสงค์การวิจัยเพื่อเปรียบเทียบประสิทธิภาพในการเลียนแบบกระบวนการคืนกลับแร่ธาตุในธรรมชาติ ของเนื้อฟันของมนุษย์ ระหว่างแคลเซียมซิลิเกตซีเมนต์และกลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ โดยใช้แผ่นเนื้อฟันทั้งสิ้น 20 แผ่น ทำการละลายแร่ธาตุออกจากเนื้อฟัน 15 แผ่นด้วย 17% EDTA จากนั้นทำการคืนกลับแร่ธาตุเข้าสู่เนื้อฟันด้วยการสัมผัสกับแผ่นวัสดุที่ต้องการทดสอบ แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม เนื้อฟันที่สัมผัสกับกลาสไอโอโนเมอร์ชนิดฟูจิไนน์ (n=5) เนื้อฟันสัมผัสกับแคลเซียมซิลิเกตชนิดไบโอเดนทีน (n=5) และเนื้อฟันที่ไม่มีการสัมผัสกับวัสดุ (n=5) จัดให้เป็นกลุ่มควบคุม นำวัสดุทั้ง 3 กลุ่มแช่สารละลายเร่งการคืนกลับแร่ธาตุเป็นระยะเวลา 8 สัปดาห์ เนื้อฟันที่เหลือ 5 แผ่นจัดให้เป็นกลุ่มอ้างอิง นำชิ้นงานทั้ง 4 กลุ่มมาหาค่ามอดุลัสสภาพยืดหยุ่นด้วยเครื่องทดสอบความแข็งระดับนาโน ผลการศึกษาพบว่าค่ามอดุลัสสภาพยืดหยุ่นของทั้ง 4 กลุ่มมีความแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (p<0.05) โดยกลุ่มอ้างอิงมีค่าเฉลี่ยมากที่สุดตามด้วยกลุ่มแคลเซียมซิลิเกตซีเมนต์ กลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์ และกลุ่มควบคุม ค่าเฉลี่ยที่ได้คือ 17.06 9.38 1.69 1.34 จิกะปาสคาลตามลำดับ โดยกลุ่มควบคุมและกลาสไอโอโนเมอร์มีค่าไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (p<0.05) ผลการศึกษาสรุปได้ว่าแคลเซียมซิลิเกตซีเมนต์มีประสิทธิภาพในการเลียนแบบกระบวนการคืนกลับแร่ธาตุในธรรมชาติของเนื้อฟันมนุษย์ที่สูญเสียแร่ธาตุได้ดีกว่ากลาสไอโอโนเมอร์ซีเมนต์